Glamrock is een briljant veelzijdig muziekgenre dat kan worden samengevat op dezelfde manier waarop John Lennon ooit de muziek van David Bowie omschreef: “rock and roll met lippenstift op”.

Het begon allemaal eind jaren zestig, toen rockmuziek het onderwerp werd van experimenten met geluid, stijl en boodschap. Het werd ook steeds revolutionairer en rebelser, maar naarmate de jaren zeventig vorderden, vond er een verschuiving plaats. Kunstenaars begonnen de opstand zelf af te wijzen.

Glamrock ontstond als reactie op deze nieuwe houding ten opzichte van rockmuziek. Het hield vast aan de oorspronkelijke tijdsgeest van het genre zoals het was in de jaren vijftig, maar had een interessant niveau van zelfbewustzijn. De extravagantie werd benadrukt door elementen van theater en performance, waarbij het bijna opzettelijk de aandacht leek te vestigen op zijn eigen absurditeit. Ook al verdween het halverwege de jaren zeventig, de muziek en stijlen die toen werden geïntroduceerd, blijven mensen en artiesten vandaag de dag nog steeds inspireren.

Dus maak je lippenstift klaar, want hier zijn 7 artiesten die echt de glamour brachten.

Als je aan glamrock denkt, zou Marc Bolan (ook bekend als de frontman van T.Rex) de eerste persoon moeten zijn die in je opkomt. Veel mensen noemen zijn tweede optreden bij Top of the Pops in 1971 het moment waarop het genre – oorspronkelijk niet voor niets ‘glitterrock’ genoemd – ontstond.

Hij droeg een zilverkleurig metallic blazer over een shirt dat leek te verdrinken in zilveren en groene glinsterende pailletten, bubblegumroze pantalons en fantastische laarzen met een lage hak die perfect bij zijn blazer pasten. Maar het waren zijn haar en make-up die alles naar een volgend niveau brachten. Hij had een prachtige bos krullen – pluizig en kroezig, alsof het expres was. Onder zijn ogen waren twee grote cirkels geschilderd met goudkleurige glitters. Dit veranderde het imago van een traditionele 'rocker', en na dit ene optreden op tv duurde het niet lang voordat glam in het Verenigd Koninkrijk furore maakte.

Bolan sprak er vaak over hoe graag hij glitter en make-up droeg en hij liet zien dat kleding niet per se in een gendercategorie hoeft te passen, vooral niet tijdens optredens. In een interview met de BBC zei hij: 'Jongens konden het podium opgaan... zonder verwijfd te zijn, maar ook zonder per se Brut-aftershave op te hoeven hebben – je weet wel, supermannelijk. Je kon make-up dragen en dingen gebruiken om je act op te vrolijken.' Zonder dat hij het wist, bleken Bolans standpunten en artistieke talent mensen meer dan 50 jaar lang te inspireren nadat hij er zelf mee begon.

Nog zo'n legendarische pionier op het gebied van glamrock is natuurlijk niemand minder dan David Bowie. Hij zei ooit Moonage Daydream (zijn boek uitgebracht in samenwerking met de beroemde fotograaf Mick Rock in 2002), dat "Rock leek te zijn afgedwaald in een soort denimhel... alles was nogal saai, zonder de brandende idealen van de jaren zestig". Hij was op zoek naar een vonk, en het duurde niet lang voordat hij die vond.

Hij betrad de wereld van glamour in 1970 op het podium met zijn toenmalige band, genaamd Hype. Tijdens een bepaalde show in het Roundhouse in Londen droeg hij een zilverachtig metallic kort jasje bovenop (vermoedelijk) een roodborstje-eiblauwe bodysuit, een bijpassende cape die om zijn polsen werd bevestigd, een sprankelende lurex-maillot en overknee-laarzen met een lichte hak. .

Er is altijd al een discussie geweest over de vraag of Bowie of Bolan 'eigenlijk' de glamrock heeft 'uitgevonden', maar laten we gewoon zeggen dat als Bolan degene is die het idee heeft geplant, Bowie degene is die het heeft laten groeien na de release van zijn album uit 1972, The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Dit album introduceerde een geweldig concept in glamrock: theatrale uitvoeringen en personages. Bowie was een van de eerste muzikanten die een personage introduceerde, in dit geval Ziggy Stardust, en een heel verhaal creëerde en er uniek uitzag, dat zowel op het podium als door de muziek die hij schreef werd verkend. Een paar jaar lang trad hij op als Ziggy, wiens mul, androgyne flair, rode en blauwe kleuraccenten en de totale belichaming van glamour uiteindelijk een van de meest iconische symbolen van het hele genre werden. 

 

Suzi Quatro was het grootste deel van haar leven al betrokken bij de muziekscene, maar brak pas door in de glamrockscene toen ze begin jaren 70 naar Engeland verhuisde. Toegegeven, 'doorbreken' is een understatement, want ze kwam met een knal uit de kast.

Quatro betrad het podium met een heel bijzonder soort look: jumpsuits. Ze droeg jumpsuits in alle silhouetten, kleuren en materialen (voornamelijk leer), vergezeld van epische platforms, haar bas en andere accessoires. Ze hield haar haar vaak in een winderige, gevederde bos, en qua make-up droeg ze het zelden. In plaats van voor de glitter en make-up te gaan, zoals veel van de jongens, wilde ze gewoon rock-'n-roll belichamen op een manier die vrouwen in de industrie nog niet hadden gedaan... totdat zij dat wel deed.

In de Suzi Q documentaire zei ze: 'En daarom moest ik de deur intrappen. Er was iemand als ik voor nodig. Ik heb me nooit met gender beziggehouden... Toen ik opgroeide, noemde ik mezelf altijd een muzikant. Ik heb nooit 'vrouwelijke muzikant' gezegd.'

Hoewel ze zich niet per se identificeerde met of aansloot bij de glitterende, theatrale kant van glam, belichaamde ze dit dubbelzinnige element er nog steeds van. Glam heeft natuurlijk heel veel elementen en Suzi Quatro maakte er net zo goed enorme sprongen mee als alle andere jongens. Zo liet ze iedereen zien wat een vrouw in de rockwereld echt kan bereiken.

 

Iggy Pop is ongetwijfeld een van de meest prominente Amerikaanse artiesten die zich in de glamrockscene heeft begeven. De meeste mensen zouden dit bevestigen door te zeggen dat terwijl Ziggy Stardust de Spiders had, Iggy Pop de Stooges had. 

Qua glamour droeg Iggy Pop vaak make-up en was hij zeker dol op glitter. Zoals hij ooit zei in een interview met Eric Alper: “Ik nam een ​​klein glazen flesje Johnson & Johnson-babyolie, goot het over mijn hele lichaam en gezicht en bedek mezelf dan met gouden en zilveren glitters”. Afgezien van die bedauwde schittering onder de podiumverlichting, droeg hij een broek (metallic, met een funky patroon of effen denim) en af ​​en toe een accessoire, zoals een riem of een paar zilveren handschoenen. Ironisch genoeg is het belangrijkste onderdeel van zijn outfit dat hij shirtloos is.

Iggy Pop belichaamt in de verreweg de ruwere, meer krachtige kant van de rock. Hij liet –en doet dat nog steeds- zijn blote lijf op het toneel zien en beweegt nog altijd met muziek alsof rock helemaal in zijn aderen zit. Hij belichaamt glamrock, niet alleen door z'n uiterlijk en muziek, maar vooral ook door optredens waarbij elk concert weer compleet anders verloopt.

Alice Cooper is als een rock-'n-roll-kameleon omdat hij zich met zoveel subgenres kan bezighouden en ze allemaal in zijn voordeel kan laten werken. Natuurlijk is glamrock een van die gevallen waarin je het niet kunt laten om hem ter sprake te brengen.

In wezen heeft Cooper lange tijd een paar thema's belichaamd die glamrock benadrukte. Een daarvan is vloeiendheid en ambiguïteit, omdat hij zijn haar lang droeg, een traditioneel vrouwelijk klinkende artiestennaam aannam en make-up droeg. Een andere was stijl, want hij schuwde niets als het ging om op het podium staan. Van leer tot lurex, een top en een broek of een zorgvuldig samengestelde set, jumpsuits of bodysuits, Alice Cooper droeg alles tot het punt waarop de kameleonanalogie ook kon worden uitgebreid naar mode - hoewel zijn kenmerk de ooglooks zouden moeten zijn die hij zou creëren met zwarte eyeliner. Ten slotte was het theatraal, omdat hij vaak wordt afgebeeld met dingen op het podium - van levende slangen tot babypoppen en zelfs een nep-elektrische stoel - die worden gebruikt om zijn concerten naar een hoger niveau te tillen en het publiek iets te geven om zeker te onthouden.

Hoewel hij niet zo bekend staat als een sleutelfiguur in de glamrock als Marc Bolan of David Bowie, laat Alice Cooper zien hoe thema's van glamrock kunnen aanhouden. Het genre zelf is vaag en de grenzen tussen het en andere subgenres van rock zijn naar verluidt nog waziger, maar het gevoel en de geest kunnen blijven hangen en kunnen door artiesten hun hele carrière worden voortgezet.

Als het gaat om glamour en grandeur, dan komt de naam Elton John direct naar boven. Maar grappig genoeg verschijnt hij niet echt op de voorgrond van het glamrockgesprek. Desalniettemin verdient hij de vermeldingen die hij krijgt.

Simpel gezegd, Elton John liet zien dat er geen grens is aan wat je zowel op als buiten het podium kunt dragen. Van veren tot enorme hoofddeksels en volledige glitterpakken, John deed alles en heeft een paar van de meest iconische outfits ooit. Hij was niet bang voor welk materiaal, silhouet of kleur dan ook en zou waarschijnlijk alleen iets afwijzen als het te dicht bij de 'less is more'-mentaliteit kwam. In zijn geval is zijn kenmerkende look niet een bepaald kledingstuk of stijl, maar eerder een accessoire. Zijn bril. In bijna elke setting, zowel op als buiten het podium, binnen of buiten, zul je Elton John hoogstwaarschijnlijk (zonne)brillen zien dragen. Ongeacht hoe excentriek of gewaagd zijn outfit ook is, zijn bril past altijd bij zijn look, of tilt het zelfs naar een hoger plan.

Aan het eind van de dag laat John zien hoe glamrock als inspiratie kan dienen voor artiesten door zijn thema's, gevoel, uiterlijk en zelfs geluid. Hoewel het genre niet lang bestond, nam hij het concept van wat het betekende om ''glam'' te zijn, en belichaamde het met hart en ziel voor zijn hele carrière.

Net als Elton John is Freddie Mercury een artiest die regelmatig ter sprake komt in de discussie over ‘glam zijn’ zonder muzikaal echt verbonden te zijn met glamrock. Hoe dan ook, hij en zijn band, Queen, zijn opnieuw een geweldig voorbeeld van wat het betekent om het te belichamen.

Freddie Mercury is ongetwijfeld een van de meest iconische en invloedrijke artiesten uit de 20e eeuw. Hij stond bekend om zijn uiterst modieuze voorkomen, ook al veranderde zijn stijl in de loop van zijn leven zeker. In de jaren 70 droeg hij een nogal androgyne look, met (vrij zwierige) jumpsuits van allerlei materialen, kleuren en patronen, droeg hij vaak hakken en platforms en experimenteerde hij af en toe met make-up. Ongeacht wat hij droeg of hoe zijn stijl er op een bepaald moment uitzag, hield Freddie Mercury er ongetwijfeld van om op te treden, en wel op een opvallende manier.

Naast een expressieve smaak in mode, vertoonde Mercury nauwelijks enige aarzeling als het erom ging zich los te maken van de norm. Hoewel hij nooit zo open was over zijn seksualiteit, was hij zeker niet bang om zich op andere manieren te verzetten tegen de traditionele en dominante ideologie van mannelijkheid. Dat heeft hij op tal van manieren bereikt, maar er is een beroemd voorbeeld uit 1984: toen alle vier de leden van Queen zich in drag kleedden voor hun optreden. Ik wil me losmaken videoclip.

Zoals eerder vermeld, werd Freddie Mercury nooit specifiek beschouwd als een glamrockartiest. Desondanks dragen zijn stijl, openheid en standvastige oppositie tegen de ‘norm’ ongetwijfeld thematieken mee die voortkomen uit het subgenre zelf. Hij nam glam en liet iedereen zien wat het echt betekende.

Achteraf gezien barstte glamrock op de meest gewaagde manier mogelijk los in de muziekscene, maar leek net zo snel weer voorbij te zijn als het begonnen was. Daarom, als je één woord moest kiezen om het te beschrijven, zou het beste woord waarschijnlijk 'wazig' zijn.

Die wazigheid komt doordat sommige elementen die het in eerste instantie hielpen definiëren – zoals make-up, kostuums, theatrale uitvoeringen, ambiguïteit, absurditeit, glitter, onderscheidingsvermogen, enz. – inmiddels ook in talloze andere subgenres van rock zijn opgedoken. Als je er echt over nadenkt, is het verbazingwekkend hoe zo'n kortstondige periode zo'n langdurig bereik en impact heeft weten te hebben. 

Stel je eens een wereld voor zonder glamrock en de invloed op muziek en mode. Zonder de introductie van Marc Bolan en David Bowie, en de vele artiesten die zich door hen lieten inspireren, zou de glam nooit echt gedefinieerd zijn.